Balak Bisaya: Ubos sa Bulan

Sa ilawom sa dakong dakit nga nagbantayog sa daplin sa kasapaan,
Ako nagalantaw sa pagdagayday sa tubig padulong sa kadagatan,
Naghandom sa mga kaaging nagbilin ug tunok sa dalughan,
Nga sa kanunay nagpabakho ug nagpakunot ning agtang kung hawan.

Sa kabugnaw ning kagab-ihon nga inubanan sa hudyaka sa mga gangis,
Sagitsit sa mga  lawit sa kawayan nga nagpakulba niining balatian,
Kuyog sa huyop sa kahanginan nga nagpalimbawt ning balhibo sa kalawasan,
Nipakurog sa tuhod ang pagsadya sa mga kalanggaman.

Sa kalit ang kadrama sa akong pagkatawo nahanaw daw ni panaw,
Sa pagkakita sa amarilyo nga sinag sa bulan nga sa pamati nipagaan,
Ang pagsidlak sa bulan sa kagab-ihon may dalang pampahupay sa balatian,
Nipatim-aw ang pahiyom sa akong dagway samtang nag-ananaw sa hayag sa bulan.

Ang pagmunimuni nahulipan sa blankong panghunahuna,
Daw nangapapha ang mga kasakit ug nahupay ang kasagmuyong nimarka,
Nagasig sa akoa nga mopadayun sa pag-atubang sa kinabuhing mabiay-biayon,
Tungod sa sinag na amarilyo sa bulan nisalingsing pagbalik ang balatian,
Balatiang na dugay nang nagusbat ug nalata sa mga pasakit sa gugmang giatay.

Nibarog ako sa pagkalingkod, mihangad samtang nagdupa dupa sa hangin,
Gimati ang kabugnaw nga dala sa kagab-ihon nga naghatag ug laing higayon,
Higayon nga para ako mobangon sa pagkaguol ug pag-inusarang naangkon,
Ug nipauli nga malipayon dala ang madasigong kusog para sa ugma puhon.